Japanse kunst heeft ten opzichte van zijn tegenhanger China een dramatische prijsdaling meegemaakt.

Authentiek Chinees porselein is niet aan te slepen, terwijl er minimale vraag is naar japans porselein.

Feit: de 150 miljoen Japanners kopen hun eigen erfgoed niet terug, dus er is geen vraag. Ook de wereld van de Kunst & Antiek is aan vraag onderhevig. Jammer, want er zitten waanzinnige stukken tussen, die nooit meer gemaakt zullen worden.

De Japanse kunst dateert al van het 10e millennium v. Chr. Zij is uniek door haar voortdurende absorptie, aanpassing en afleiding van invloeden van buitenaf en binnenvallende culturen. De Japanse schilderkunst kwam voort uit de boeddhistische Chinese invloed, het bronswerk werd geïnitieerd door de Koreanen, en de constante gelijktijdige assimilatie en verwerping van westerse missionaire olieverfschilderstijlen karakteriseren de tijdlijn van de Japanse kunstgeschiedenis. Hoewel een groot deel van de Japanse kunstgeschiedenis beïnvloed is door religie, is de seculiere kunst van het land misschien wel het meest invloedrijk, met inbegrip van theater, houtblokdruk, bronswerk, poëzie, kleding, accessoires en maskers.

Hoewel de vroege bronzen werken in Japan wijzen op een worsteling om het medium te gebruiken, waren de Japanners in de eerste eeuw na Christus in staat om pijlpunten, dolken, zwaarden, speerpunten en andere wapens te maken. In de tweede eeuw na Christus vervaardigden de Japanners ceremoniële klokken met geometrische patronen, en in de eeuw daarna werd de kunst verder geperfectioneerd en werden klokken met dunnere wanden vervaardigd. Bronzen spiegels zijn een uitstekend voorbeeld van het ingewikkelde bronswerk van Japan. De ene zijde is gepolijst tot een zeer reflecterende glans, de andere zijde is versierd met geometrische vormen en natuurlijke motieven die voortkomen uit de traditionele literatuur. Veel bronzen spiegels zijn voorzien van handgrepen uit de eerste eeuw na Christus.

Een andere artistieke kracht in Japan is de mode, met name de inro en zijn accessoires. Deze doosjes werden vastgemaakt aan de kimonogordel, die geen zakken had. Om een inro aan de kimono vast te maken, werd deze vastgebonden aan een netsuke, die de inro boven de gordel op zijn plaats hield, terwijl de ojime kraal de inro stevig dichthield. Aangezien kimono's niet meer in de mode zijn, hebben ojime geen functioneel nut meer, behoudens ceremoniële gebruiken. Kunstig uitgesneden en versierde ojime blijven echter een uniek decoratief verzamelobject.

Japans Porselein :

PRESTIGIEUZE EN MONUMENTAAL Vanaf het midden van de 17e eeuw werden in Arita prestigieuze stukken ontworpen voor westerse smaken en bedoeld voor export. De rijkdom en weelde van hun decoratie, het gebruik van vergulding en hun steeds indrukwekkendere afmetingen, waren perfect geschikt voor porseleinen kasten en prachtige barokke interieurs van Europese hoven en paleizen. Het was niet ongebruikelijk dat deze keramiek werd bekroond met metalen monturen La gemaakt door de beste Europese goudsmeden en zilversmeden. Deze exotische luxeartikelen bleven fascineren tot de 19e eeuw. De Japanse paviljoens op de Wereldtentoonstellingen toonden de kennis en inventiviteit van het land. Bedrijven als Koransha Fukagawa en Hichozan Shinpo presenteerden hun producten op de wereldtentoonstellingen in Londen, Parijs en Wenen. Vazen, potten met deksel, wierookbranders en monumentale lantaarns waren een groot succes en sommigen wonnen zelfs de prix d'honneur. Deze werken, die opvallen door hun grootte en versiering, zijn eindeloos betoverend.

ARITA Porselein wordt sinds het begin van de 17e eeuw in Japan geproduceerd. De techniek is ontwikkeld in de Arita-regio, op het eiland Kyūshū, waar het door Koreaanse pottenbakkers was geïntroduceerd. In het midden van de 17e eeuw, toen de handelaren van de Oost-Indische Compagnie vanwege de burgeroorlog in China geen porselein meer in Jingdezhen konden kopen, wendden ze zich tot Japan. Specifieke vormen en decoraties werden besteld voor de westerse markt. Arita-pottenbakkers kopieerden ze soms naar Chinese of Europese modellen. De geschilderde ontwerpen zijn zeer gevarieerd: naast het blauw en wit van de kraak- of overgangsstijl verschenen de glinsterende polychrome motieven van Imari-, Kakiemon- en Nabeshima-waren. De productiemethoden van deze laatste waren een goed bewaard geheim. Op zijn beurt beïnvloedde de Japanse stijl Chinese en Europese keramiek.

SATSUMA Van de 17e tot het begin van de 19e eeuw, werd 'Satsuma' gebruikt als een nogal onnauwkeurige term om alle keramiek aan te duiden, sa-productie van het oude landgoed met dezelfde naam, gelegen op het eiland Kyūshū. Aanvankelijk gereserveerd voor feodale aristocratie en hogere la ac echelons van samoerai, werd de witte keramische klei van Satsuma versierd met polychrome ontwerpen uit de 18e eeuw. De stijl, ivoor van kleur met rijke ontwerpen benadrukt in goud, werd de volgende eeuw enorm populair dankzij de grootschalige commercialisering. Vanaf de jaren 1860 wekten de mysteries van deze esthetische S-stijl, die vooral op de Wereldtentoonstellingen werd tentoongesteld, de interesse van de westerse markten. De komst van de Meiji-periode (1868) en de opening naar de relaties met de buitenwereld leidden tot een toename van het aantal sites die in de Satsuma-stijl produceerden (Kyōto, Ösaka, Yokohama, Tōkyō, S enz.) en bevorderden de ontwikkeling van stukken voornamelijk voor de export.

DE MEIJI-PERIODE De val van het shogunaat en zijn feodale systeem in het midden van de 19e eeuw leidde tot de geboorte van het moderne Japan en radicale veranderingen. Met de komst van de Meiji-periode (1868-1912) breidde het land zijn internationale handel uit, wat een belangrijke prioriteit van de regering was geworden. Ambachtslieden en ambachtslieden, verstoken van de steun van de grote huizen, waren enthousiaste deelnemers. De keramiekproductie in de Meiji-periode was omvangrijk en zeer divers. Uitzonderlijke stukken voegden zich bij meer bescheiden in massa geproduceerde objecten, vaak in dezelfde fabriek. Kutani, Seto, Yokohama, Banko, Yokkaichi of Nagoya waren centra van bepaalde stijlen en technieken. Er zijn nog steeds grote hiaten in de kennis over de geschiedenis van veel van de workshops - acteurs in deze creatieve uitbundigheid - die nog moet worden geschreven ....

SETO/YOKOHAMA De productie in de stad Seto was voornamelijk op industriële schaal om het groeiende aantal schilderworkshops - etsuke - in Tōkyō, Kõbe, Nagoya en Yokohama te bevoorraden. Diensten waren versierd met bloementhema's, levendige landschappen, menselijke figuren, legendes en andere Japanse onderwerpen. Aan het begin van het Meiji-tijdperk, toen Japan weer open ging voor de buitenwereld, werd de havenstad Yokohama een zenuwcentrum voor exportactiviteiten naar Europa en de Verenigde Staten. Pottenbakkers begonnen een formeel vocabulaire aan te nemen in overeenstemming met de westerse smaak en creëerden zo thee- en koffieservices die moderniteit en traditie combineren. Bepaalde voorwerpen waren niet gebruikelijk in Japan: inderdaad, kopjes met handvatten, melkkannen en suikerpotten werden niet gebruikt voor de dagelijkse consumptie van dranken, noch voor theeceremonie of chanoyu.

-Imari porselein werd voor het eerst gemaakt in de 17e eeuw in de stad Arita. Toen een Koreaanse pottenbakker ontdekte dat de grond rijk was aan kaolien, een kleisoort die essentieel is voor het maken van wit porselein, ontstonden al snel blauw-witte porseleinen voorwerpen. De werken zijn meestal mooi en ingewikkeld, met afbeeldingen van weelderige natuurlandschappen, elegante wezens en serene voorstellingen van het dagelijkse leven van courtisanes.

De term "imari" is afgeleid van de naam van de haven waarlangs het meeste porselein in deze bijzondere stijl werd verhandeld. De Imari haven werd het meest gebruikt in de 17de en 18de eeuw. Dit porselein omvat imari borden, imari vazen, kommen, potten, kopjes en zelfs beeldjes.

Pas in de 18de eeuw werden rode, blauwe, witte en gouden imari porseleinen voorwerpen ontwikkeld

Japanse keramiekkunstenaars hadden moeite om met China te concurreren op dit exportgebied. China kopieerde de imari porselein stijl van decoratie en was in staat om imari waren te exporteren tegen lagere kosten dan Japan. Pas tegen het einde van de 19e eeuw werd Japans imari porselein weer populair op de westerse markt.

Yi Sam-Pyeong, de Koreaanse pottenbakker die de aanwezigheid van kaolien in Japans land zou hebben ontdekt, is een omstreden historische figuur. Hij zou de Japanse naam "Kanagae Sanbee" hebben aangenomen naar zijn uitstekende prestaties in het porseleinen medium

Japanse kunst wordt helaas erg ondergewaardeerd in vergelijking met zijn tegenhanger China.

Dit heeft alles te maken met vraag en aanbod waar ook de antiek markt onderhevig aan is.

Foto's zijn gemaakt tijdens de expositie van het Musée Ariana in Genève Zwitserland Augustus 2021.